Het echte leven als au pair

Laat ik eerst dit zeggen: ik ben gelukkig. Misschien wel gelukkiger dan ik in mijn twintig levensjaren ooit geweest ben. Ik ben nu ruim 9 maanden au pair en ik geniet van bijna elk moment. Nu zou ik wel kunnen vertellen dat alles alleen maar geweldig is; dat de lucht naar rozen en snoep ruikt, dat de kinderen altijd netjes luisteren, dat je superveel vrienden maakt en dat je nooit met jezelf in de knoop komt… dat is misschien voor sommigen waar, maar niet voor mij.

Ik zal jullie mijn au pair-verhaal vertellen – een verhaal over een rommelig, krankzinnig, druk leven. In mijn kleine wereldje ben ik altijd omringd door een paar schattige kleine wezentjes: mijn gastkindjes. Ik hou enorm veel van mijn drie gastkinderen, maar soms word ik ook helemaal gek van ze. En dat is heel normaal. Kinderen zijn en blijven toch kinderen.

Voordat je naar Amerika komt, moet je wel zeker weten dat je de uitdaging aankunt. Ik kon altijd goed met kinderen overweg. Ik heb 6 jaar hockeytraining gegeven en heb stage gelopen op een basisschool. Maar goed met kinderen overweg kunnen is nog niet hetzelfde als goed voor kinderen kunnen zorgen. Eén of twee uurtjes per dag oppassen is iets anders dan bij een stel kinderen wonen en 45 uur per week voor ze zorgen. Dat maakt nogal een verschil! Dus je moet je echt afvragen of je er klaar voor bent om van een stel kinderen te houden, voor ze te zorgen, ze te wassen en met alles te helpen. Want dat moet je wel echt zijn.

Mijn jongste gastkindje heeft last van wagenziekte, dus als we met de auto gaan, nemen we altijd een braakzakje me. Als er vroeger iemand in mijn buurt moest overgeven, dan kreeg ik zelf ook braakneigingen. Een vriendin helpen en haar haar vasthouden terwijl ze boven het toilet hing? Ik keek wel uit, ik rende snel weg!

Maar mijn gastkindje moet dus in de auto vaak overgeven, en elke keer is het hetzelfde liedje: braaksel opruimen, kind uit het autozitje tillen, kleren uit, schone kleren aan, zitje schoonmaken en nieuw braakzakje pakken. En niet één keer heb ik me daar misselijk bij gevoeld. Terwijl het soms echt best een puinhoop is. Hoe kan ik nu zomaar, zonder te kokhalzen, zijn ondergekotste gordel openklikken? Omdat ik zoveel van die kleine hou dat het me niet uitmaakt hoe smerig alles is. Ik maak met liefde dat zitje nog een week, een maand of een jaar lang schoon.

Als je met kinderen werkt, zijn sommige dingen best lastig. Maar daardoor geniet ik des te meer van de kleine momentjes van puur geluk… als mijn drie gastkindjes achter in de auto op weg naar school gezellig meezingen met de muziek bijvoorbeeld. Als ik dan hun gelach hoor en in de achteruitkijkspiegel hun blije gezichtjes zie, dan is mijn dag alweer goed.

Kortom, au pair zijn is leuk, je ervaart een nieuw land en een nieuwe cultuur. Als de kinderen ’s avonds in bed liggen en de afwas klaar is, dan overdenk ik de dag nog even. Er is overgegeven, gegild, gehuild en gevochten. Maar we hebben ook gelachen, lol gehad en gevoetbald. Dit is mijn rommelige leven en ik geniet van elke seconde.

De stap om naar Amerika te vertrekken is een flinke, en je neemt wel een risico – is het echt iets voor jou om voor anderen te zorgen? Ben je in staat om voor kinderen die geen familie van je zijn te zorgen en van ze te houden? Kijk eens in de spiegel en stel jezelf de vraag: zou ik elke dag kots kunnen opruimen?